– Gdybyś nie miał innego wyjścia. Jesteś przecież profesjonalistą. To była osobista sprawa, ale nie straciłeś zimnej krwi. Twój jedyny błąd polegał na tym, że przed laty pozwoliłeś, by Mowery przypisał sobie zasługę za osłabienie tej próby zamachu. Sebastian przymrużył oczy. – Osłabienie? Co to za słowo? – Dobrze wiesz, co mam na myśli. Darren tak naprawdę spieprzył robotę, bo mógł w ogóle nie dopuścić do zamachu. Ale okazał się za mało bystry. Nigdy nie był naprawdę dobry. Uważał się za superspeca, a był cynicznym pyszałkiem, zapatrzonym we własny pępek. Brakowało mu intuicji, wyostrzonej wrażliwości na dobro i zło, umiejętności koncentracji. Po prostu tego nie miał. – Chciał takim być, w każdym razie na początku. – W przeciwieństwie do ciebie, bo tobie tak naprawdę nigdy nie zależało na karierze tajnego agenta. – Nie. Chciałem żyć tak jak Daisy. Mieć ogródek, żyć wśród ptaków i lasów. – Przymrużył oczy i zapatrzył się na niewiarygodnie piękny krajobraz Wyomingu. – Potrzebowałem całych dwudziestu lat, żeby to zrozumieć. – W każdym razie nie dostajesz mdłości na myśl o tym, że przemienisz się w wieśniaka. – Plato roześmiał się. – Będziesz się dobrze komponował ze stodołą Lucy, no i założysz ośrodek szkoleniowy na wschodzie. Zaprosisz mnie na ślub? – Będę potrzebował świadka. Plato zakołysał się na piętach. – Masz pierścionek? Przecież nie możesz się oświadczyć bez pierścionka. Wiem, że Lucy organizuje wyprawy z przygodami, ale wierz mi, będzie chciała dostać pierścionek. Sebastian westchnął i wygrzebał z kieszeni dżinsów pierścionek z niewielkim brylantem. Plato zmarszczył brwi. – I to wszystko? Stać cię na większy kamień. – To pierścionek Daisy. Dostała go od dziadka. Nie byli zbyt bogaci. – Myślałem, że po śmierci Daisy nie zatrzymałeś niczego, co do niej należało – zdziwił się Plato. Sebastian wzruszył ramionami. – Bo nie zatrzymałem. Przed wyjazdem zabrałem go ze strychu. – To znaczy ukradłeś? – To wcale nie była kradzież. Daisy chciała, żebym wziął ten pierścionek, tylko kiedyś byłem na to za głupi. – Nie przypuszczałeś, że Lucy kiedykolwiek się w tobie zakocha – domyślił się Plato i potrząsnął głową. – Rzeczywiście byłeś głupi. – Tylko tak dalej, Rabedeneira, a naprawdę się doigrasz. I tak już wyznaczyłem cię na niańkę do dzieci na czas naszej podróży poślubnej. – Ha. Muszę pogadać z kumplem z Pentagonu, może załatwię pluton marines jako wsparcie, bo ze Swiftam nigdy nic nie wiadomo. – Nie będzie tak źle, bo Darren i Barbara oglądają słońce zza