Na wszelki wypadek upiekła całą blachę biszkoptów i właśnie wrzucała do rondla z zawiesistym sosem pokrojoną w kostkę kiełbasę, kiedy od progu rozległ się głos Asha. - Maggie? Stał w drzwiach w samych tylko spodniach, z koszulą w jednej dłoni i bandażem w drugiej. Nie powiedział nawet dzień dobry, nie zainteresował się, dlaczego wstała tak wcześnie. - Będę dzisiaj jeździł konno. Pomyślałem, że lepiej zadbać o żebra. Obwiążesz mnie? Wytarła pospiesznie dłonie o fartuch. - Dobrze. - Wzięła od Asha bandaż. - Coś smakowicie pachnie. - Upiekłam biszkopty na śniadanie, a teraz robię kiełbasę w sosie. Tyle tego, że wystarczy dla całego pułku - plotła speszona. - Podnieś ręce. - Bardzo roztropnie. Wszyscy Tannerowie to straszne żarłoki. - Bardzo proszę, gotowe - powiedziała, kończąc bandażowanie. Ash uśmiechnął się ciepło. - Wielkie dzięki, sam bym sobie nie poradził - stwierdził rzecz skądinąd oczywistą. - Proszę bardzo - bąknęła i chciała wrócić do swoich zajęć, ale Ash chwycił ją za ramię. - Jeśli chodzi o wczorajszy wieczór... - zaczął. Wstrzymała oddech. Żeby tylko nie powiedział, że bardzo ją przeprasza za swoje zachowanie, modliła się w duchu. Nie chce usłyszeć, że to była pomyłka, że on 91 nie wie, co w niego wstąpiło, w ogóle bardzo żałuje, prosi o wybaczenie... Przyciągnął ją do siebie. - Wczorajszy wieczór był... niezwykły. - Objął ją. - Ty jesteś niezwykła. Wpatrywała się w niego uważnie, nie wierząc własnym uszom. Ash pochylił głowę, widać było, że ma kłopoty z wypowiedzeniem tego, co chciał powiedzieć. - Nigdy z nikim nie rozmawiam o sprawach rodzinnych - zaczął z wahaniem. - Pewnie dlatego, że wspomnienia sprawiają mi zbyt wiele bólu. Szczególme te dotyczące matki. - Podniósł wzrok. - Jesteś pierwszą osobą, której o niej opowiadałem. Czułem, że właśnie ty zrozumiesz, co wtedy przeżywałem. Chciałem, żebyś wiedziała, jakie to dla mnie ważne, że potrafiłaś wysłuchać mojej historii. Maggie rozumiała, że komuś tak zamkniętemu, jak Ash, musiało być szalenie trudno się otworzyć. Rozumiała też, że zdobył się na ogromny krok, wyszedł wreszcie ze swojej skorupy, odważył się podzielić swoimi przeżyciami z drugim człowiekiem. Modliła się, by, skoro już raz się przełamał, potrafił zaakceptować Laurę.